Ostatnio często mówimy o potrzebie zmiany narracji i sposobu postrzegania natury oraz “ochrony przyrody”. Co tak na prawdę mamy na myśli?
Przybliżać Wam to będziemy w cyklu MORSKIE OPOWIEŚCI, gdzie zainspirowane Ekokrytyką i Niebieską humanistyką [ang. Blue Humanities], będziemy eksperymentować z narracją i opowiadać Wam morskie historie z różnych perspektyw #morskieopowieścimare
Na styku tego, co „kulturowe” i „naturalne”, językowe, a fizyczne, a także pomiędzy naukami humanistycznymi i środowiskowymi, tworzy się hybrydyczna przestrzeń na wielowymiarowe opowieści o morzu.
Biosemiotyczka Wendy Wheeler, analizująca żywe systemy komunikacyjne, mówi o świecie jako „sieci pełnej znaczeń”, w której ludzie, nie-ludzie i ich relacje są trwale złączone. Jedno poznaje się poprzez drugie, w procesie rozpoznania kształtujących te sieci zarówno społecznych konstruktów, naukowych praktyk jak i postaw etycznych.
Wyobraźnia, która obejmuje te sieci może stać się źródłem narracji, które wychodzą poza ludzki interes i kształtują się z uwzględnieniem innych subiektywności.
Serpil Oppermann, profesor humanistyki środowiskowej na Capadoccia University w artykule „Storied Seas and Living Metaphors in the Blue Humanities” pisze:
“Morze, które dziś opowiadamy jest hybrydyczną mieszanką dylematów Antropocenu, w związku z którymi morskie stworzenia stają się uczestnikami zarówno złożonych kryzysów ekologicznych, jak i własnej materialnej bliskości. Niezależnie od tego, czy żyją w strefie pelagicznej czy bentonicznej (gdzie nie dochodzi światło słoneczne), chcą, aby ich głosy zostały usłyszane, ich historie rozpoznane, a próby pozostania przy życiu – zrozumiane.”
#bluehumanities #posthumanism #ecocritisism
