Daria – mama Kazia i Mieszka urodzonych w 29 tygodniu bardzo szczerze i osobiście dzieli się tym, co było najtrudniejsze dla niej w byciu mamą wcześniaków. 💜
“Najtrudniejsze było poczucie, że mogłam zrobić coś inaczej, chociaż dzisiaj już wiem, że nie miałam wpływu na tę sytuację.
Potem nadeszła kolejna fala poczucia winy związana z moją reakcją na synów. Chłopcy byli paskudni, nie mieli paznokci. Wyglądali jak ślimaki. Nie czułam miłości, tylko wstręt.
Piszę o tym, bo być może inne osoby też tak czują i komuś przyniesie ulgę, gdy przeczyta, że nie są odosobnieni w swoich odczuciach.
Miłość przyszła z czasem.
Najpierw wydawało się, że Mieszko będzie rozwijał się wolniej, lekarze sugerowali długą rehabilitację. Paradoksalnie ta wizja pomogła mi się otrząsnąć i wziąć w garść, bo zrozumiałam, że czeka nas wyboista droga. Ostatecznie Mieszko ma tylko płaskostopie. Za to Kazik mierzy się autyzmem i epilepsją.
Jest mi dużo łatwiej odkąd nauczyłam się prosić o pomoc i doceniać małe radości rodzicielstwa. Tej młodszej sobie, zaraz po narodzinach chłopców, powiedziałabym, że czeka ją jeszcze wiele łez, ale może być z siebie dumna, bo jest silna i dzielna, a macierzyństwo okaże się bardzo satysfakcjonujące.
A każdej mamie, czy to wcześniaka czy innego dziecka, które ma problemy ze zdrowiem, powtórzyłabym słowa, które usłyszałam od pielęgniarki:
“Nie zmienisz tego, że urodzili się wcześniej, ale masz wpływ na to, jak będzie wyglądała Wasza rzeczywistość po porodzie.”
Dlatego właśnie dobrze jest być otoczonym sieciami wsparcia.
Zachęcamy do sięgania po pomoc – korzystania z naszego bezpłatnego Telefonu Zaufania 📲,dołączania do grup wsparcia 👥oraz kontaktu z organizacjami wspierającymi rodziny dzieci urodzonych przedwcześnie.
Polecamy również nasz “Powitalnik” dostępny dla każdego na stronie internetowej. 💚
Żródło materiału: Stowarzyszenie MUDITA
