Jak donosi Biełsat:
Ukraina zdobyła już na igrzyskach w Paryżu 3 złote, 2 srebrne i 3 brązowe medale – a to nie koniec. Wygląda na to, że mimo rosyjskiej inwazji ukraińskich sportowców udało się dobrze przygotować do startu na Olimpiadzie.
Złote medale zdobyły drużyna żeńska w szermierce (szabla) i gwiazda lekkiej atletyki Jarosława Mahuczich w skoku wzwyż, a wczoraj wieczorem bokser Ołeksandr Chyżniak (waga do 80 kg).
Mahuczich zadedykowała swój medal zabitym ukraińskim ludziom sportu. Podczas inwazji na Ukrainę Rosjanie zabili setki sportowców, trenerów i działaczy, a także dzieci, które były nadzieją ukraińskiego sportu. Niektórzy zawodnicy wstąpili do wojska i zginęli na froncie. Ilu kibiców ukraińskich zostało zabitych przez Rosjan nie sposób policzyć.
Wśród najbardziej znanych, poległych niedoszłych olimpijczyków był Wołodymyr Androszczuk – dziesięcioboista, nadzieja ukraińskiej lekkiej atletyki. Planowano objęcie go programem przygotowań do igrzysk, ale zaciągnął się do wojska i zginął w 2023 roku pod Bachmutem. Podobny los spotkał bokserskiego młodzieżowego mistrza Europy z 2017 roku Maksyma Haliniczewa, który zgłosił się do wojska i poległ w obwodzie ługańskim, również w 2023 roku.
Zaledwie 14 lat miała Hałyna Perehudowa, która mimo bardzo młodego wieku była wielką nadzieją ukraińskiego podnoszenia ciężarów. Miała zostać włączona do kadry na igrzyska w Paryżu. Trenowała w Bachmucie. Na początku pełnowymiarowej inwazji zastanawiała się czy pojechać od babci do Kijowa, czy do rodziców do Mariupola. Wybrała Mariupol, gdzie zginęła ze swoją mamą podczas ostrzału miasta przez Rosjan.
Największa poległa gwiazda ukraińskiego sportu to sztangista Ołeksandr Pielieszenko. Miał tytuł mistrza Europy, a na Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro otarł się o medal, zajmując czwarte miejsce. Był jednak zmuszony praktycznie zakończyć karierę po tym, jak w 2018 roku został zawieszony po pozytywnym teście antydopingowym. Zaciągnął się do wojska na początku wojny. Zginął w maju 2024 roku.
Celem Rosjan była też ukraińska infrastruktura sportowa. Co najmniej 518 stadionów i innych obiektów zostało zupełnie zniszczonych bądź uszkodzonych; niektóre, jak się wydaje, przypadkowo, a inne celowo. Ukraińscy sportowcy przygotowujący się do igrzysk często korzystali z gościnności zagranicznych związków sportowych, przygotowując się do imprezy w różnych krajach, m.in. w Polsce, Chorwacji, Portugalii czy w Niemczech (to właśnie w tym ostatnim kraju trenowała Jarosława Machuczih). Ale przecież nie każdy miał taki luksus, jak choćby ukraińscy tenisiści, którzy tak, jak ich koledzy z innych krajów, prawie cały czas spędzają poza ojczyzną. Większość sportowców z kadry olimpijskiej musiała wracać na Ukrainę na treningi i zawody. Generalnie im lepszy i dający większe szanse medalowe sportowiec, tym więcej może trenować za granicą.
Treningi w kraju nieraz są przerywane alarmami bombowymi. Problemem są też przerwy w dostawach prądu.
Ukrainie na Olimpiadę udało się wysłać 140-osobową reprezentację: najwięcej było piłkarzy, bo na igrzyska zakwalifikowała się drużyna piłki nożnej. Mimo obecności sportu zespołowego i tak jest to najmniejsza reprezentacja olimpijska w historii wolnej Ukrainy.
Co do futbolu, to funkcjonuje on w innym systemie niż inne dyscypliny. Jak wiadomo, na igrzyskach mogą startować piłkarze do lat 23 i ewentualnie trzech starszych zawodników. Mimo młodego wieku, wszyscy oni są jednak zawodowcami, należącymi albo do klubów zagranicznych, albo największych ukraińskich (Dynamo Kijów, Szachtar Donieck), które często również trenują i grają za granicą.
Jarosława Mahuczich po swoim zwycięstwie odniosła się do nielicznych rosyjskich i białoruskich sportowców, którym MKOl pozwolił rywalizować w Paryżu. Sportsmenka podkreśliła, że “nie powiedzieli ani jednego słowa przeciwko wojnie”. Faktycznie przeciwko wojnie wypowiedział się nieśmiało rosyjski tenisista Daniłl Miedwiediew, ale rzeczywiście były to bardzo ogólne słowa.
– W Igrzyskach Olimpijskich chodzi o pokój, a wszystkie wojny przerywane są na czas igrzysk. Jednak Rosja nie zatrzymała się, i podczas tych igrzysk miały miejsce zmasowane ataki na ukraińskie miasta. Tak więc, jak terroryści mogą brać udział w zawodach, których sensem jest pokój? – pytała retorycznie Mahuczich.
Jeśli chodzi o inne medale, to srebro zdobyli: Serhij Kulisz w strzelaniu i Ilja Kowtun w gimnastyce. Brąz zdobyli: szablistka Olha Harłan, Mychajło Kochan (lekkoatletyka, rzut młotem) oraz Iryna Heraszczenko (również w skoku wzwyż – Ukraina zdobyła więc dwa medale w tej konkurencji). Do finału w zapasach w stylu klasycznym, wszedł Parwiz Nasibow, który może wyjechać z Paryża ze złotem lub srebrem (waga do 67 kg). Z kolei w kategorii wagowej do 87 kg o brąz powalczy Żan Beleniuk. Do końca igrzysk Ukraina ma jeszcze kilka, a optymistycznie patrząc może nawet kilkanaście szans medalowych.
Medali mogło być więcej. Blisko były na przykład tenisistki. Marta Kostiuk mimo bardzo dobrej gry niespodziewanie uległa minimalnie w ćwierćfinale Chorwatce Donnie Vekić, W ćwierćfinale odpadł też debel żeński: Ludmyła Kiczenok i Nadija Kiczenok.
Brązowy medal pochodzącej z Mikołajowa Olhi Harłan (pierwszy, który zdobyła Ukraina) jest tym bardziej cenny dla niej samej i dla Ukraińców, gdyż z powodu Rosji… mogło jej w ogóle nie być na Igrzyskach. Szerokim echem odbiła się sprawa sprzed roku, jak podczas zorganizowanych w Mediolanie Mistrzostw Świata została zdyskwalifikowana za odmowę podania ręki dopuszczonej do zawodów Rosjance Annie Smirnowej. Gdy podniosła się burza, Międzynarodowa Federacja Szermiercza uchyliła dyskwalifikację, ale i tak incydent z powodów regulaminowych nie pozwolił Ukraińce na ubieganie się o miejsce na Igrzyska Olimpijskie. Ostatecznie szef Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego Thomas Bach osobiście dopilnował, by Harłan w Paryżu mogła wystartować.
– Zdobyłam medal dla mojego kraju i jest to pierwszy medal. To powinien być dobry początek dla wszystkich naszych zawodników, którzy tu są, bo bardzo ciężko jest rywalizować, gdy twój kraj jest w stanie wojny – powiedziała Harłan.
Podobnie, jak w innych krajach (także w Polsce), na Ukrainie wielu zawodników sportów olimpijskich jest jednocześnie wojskowymi. Ci najlepsi czy budzący medalowe nadzieje na przyszłość nie są jednak wysyłani na front. Sportowcy i ich ekipy mogą podróżować za granicę, co jest pewnym przywilejem, gdyż większość ukraińskich mężczyzn w wieku poborowym nie ma takiej możliwości. Państwo ukraińskie wychodzi z założenia, że w tym trudnym okresie sport jest szczególnie ważny dla promocji kraju i przypominania o Ukrainie na świecie. Daje też chwile radości udręczonym wojną cywilom oraz żołnierzom przebywającym na froncie. Jednak, jak pisze The New York Times, ludzie ukraińskiego sportu już martwią się, co będzie dalej. Jak pokazują igrzyska, mimo rosyjskiej agresji udało się zachować ciągłość szkoleń. Mimo to przyszłość ukraińskiego sportu rysuje się raczej w czarnych barwach. Ze zrozumiałych powodów pogarszają się wskaźniki demograficzne. Jest coraz mniej dzieci i młodzieży – także dlatego, że miliony młodych Ukraińców przebywają za granicą. Sport wymaga również nakładów finansowych, zarówno państwowych, jak i prywatnych, a wiadomo, że na Ukrainie są ważniejsze wydatki.
Na razie jednak Ukraińcy są dumni ze swoich sportowców, którzy wypadają na igrzyskach lepiej niż wiele krajów, których wojna nie dotknęła i gdzie warunki do trenowania są znacznie lepsze.
Wołodymyr Zełenski oświadczył na początku igrzysk, po pierwszych medalach:
– Jestem wdzięczny im wszystkim za ducha; za pokazanie, że Ukraińcy zwyciężają!
A po wczorajszym złotym medalu Chyżniaka ukraiński prezydent napisał na portalu społecznościowym:
– Kolejny złoty medal dla Ukrainy na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu! (…) Dziękuję Ci za twoją siłę, pewność siebie i za to ważne zwycięstwo!
MaH / belsat.pl wg pravda.com.ua, unian.net, rferl.org, cnn.com, nytimes.com, azzatyq.org, reuters.com
#Ukraina #zdobyła #już #igrzyskach #Paryżu #złote #srebrne #brązowe #medale #nie #koniec
