Osoby, które pełnią nieodpłatną pracę opiekuńczą to nie tylko mamy. To również inni bliscy – rodzeństwo, partnerzy lub partnerki, dzieci, których rodzice lub dziadkowie utracili sprawność…
👉 Poznajcie historię Marty.
Miałam 16 lat, gdy umarła moja mama, 19 gdy odszedł ojczym, który dla mnie zawsze był tatą.
Mając 21 lat przyjęłam na siebie obowiązek opieki nad babcią po udarze. Wtedy była w niezłej formie, zrehabilitowana fizycznie i umysłowo. Dzisiaj podjęłabym drugi raz tę samą decyzję, mimo że jest źle.
Skończyłam studia, zaczęłam pracę. Dobrą pracę. Minęły lata.
Obecnie babcia jest po dwóch udarach i z otępieniem poudarowym. Jest kontaktowa, kojarzy, lubi ludzi, nadal nawiązuje z nimi relacje – może to wczesna faza demencji, może jej cięta inteligencja, a może choroba ma lekki przebieg.
Sama się nie ubierze, nie przygotuje jedzenia, nie zje, nie umyje się. Nie porusza się samodzielnie. Wymaga stałej opieki, bo nawet w toalecie nie jest już niezależna.
Mam 32 lata, nie pracuję, leczę wieloletnią depresję, obecnie farmakologicznie, ale czekam też na terapię. Jestem na L4.
Nie chcę myśleć o tym, co będzie, kiedy skończy mi się L4.
Złożyłam dokumenty do świadczenia wspierającego.
Nie mam rodziców, rodzeństwa, męża, dzieci – nie odciąży mnie mityczna ,,rodzina”.
Mój chłopak bywa na skraju emocji, ale póki co – trwa. W tej sytuacji, która dla nikogo z naszej trójki nie jest łatwa.
⚠️ Mam na imię Marta i jestem opiekunką rodzinną.
Chyba już nie urzędniczką, politologiem, kobietą piszącą, dziewczyną, przyjaciółką.
Dostrzeż mnie.
Dostrzeż NAS.
🗣️ To MY jesteśmy systemem opiekuńczym.
System padnie, jeśli nas nie będzie.
#nieodpłatnapracaopiekuńcza #pracaopiekuńcza
#ChcemyCałegoŻycia #PókiMyŻyjemy
Żródło materiału: Stowarzyszenie MUDITA
