1 września zawsze myślę o ludziach, którzy zasypiali w czasie pokoju i obudzili się podczas wojny. Myślę o strachu kobiet i dzieci, niepewności oraz – mogę się tego tylko domyślać – niewiedzy na temat strasznych czasów, które nadeszły. Takiej wojny nikt nie znał, wojny obozów koncentracyjnych, mordowania na akord, wznoszenia fabryk śmierci. Kiedy w listopadzie 1944 roku wysłannik brytyjskiego „The Times” relacjonował zbrodnie Majdanka, redakcja odmówiła ich wydrukowania twierdząc, że dziennikarz padł ofiarą sowieckiej propagandy. Wojna to przede wszystkim miliony pojedynczych tragedii, podeptanych marzeń, nigdy niezrealizowanych planów, nienapisanych książek…nieskończona ilość kropek, które z czasem stają się jedną czarną plamą. Wystarczy na chwilę przystanąć, żeby zobaczyć te małe kropeczki, o których zapominać nie wolno.
