Dziś oddaję głos jednemu z kierowców, których poświęcenie po prostu nie ma sobie równych. Tomek jeździł pożyczonym od znajomych samochodem, wożąc pomoc i nadzieję na Ukrainę. To nie są łatwe trasy. Mordercza ilość kilometrów robiona w krótkim czasie. Drogi, w których „dziura” oznaczać może lej po bombie, albo widok resztek zbrojenia i ulicę poniżej, bo akurat jedzie się wiaduktem. Stres, bo nad głową bomby, a na czek-postach czasami nerwówka. Dramaty i tragedie ludzi po drodze.
Tomek po dwóch miesiącach jazdy właśnie kuruje się w domu. Organizm powiedział „pass” i choróbsko rozłożyło go na łopatki. Trzymajcie za niego kciuki, a jak ktoś jest z okolicy, to podrzućcie domowy rosołek, albo kawałek pysznego ciasta, żeby szybciej wrócił do zdrowia. Należy mu się jak mało komu.
Szereny
A oto jego słowa kierowane do kolegów – właścicieli samochodu, którymi pozwolił mi się z Wami podzielić.
„Dzień dobry Panowie.
Pozwólcie że Wam opowiem dlaczego zepsułem Wasz samochód.
Po pierwsze Wasz samochód przez ostatnie dwa miesiące zrobił ponad 12 000 kilometrów. Był w miejscach niesamowitych, pełnych obrazów i emocji które będą z nim już na zawsze.
Najpierw oczywiście jeździł do Lwowa, gdzie woził mnóstwo dóbr i zabierał z dworca ludzi uciekających przed grozą wojny. Na lwowskim bruku na pewno stracił kawałek zawieszenia. Potem zaczął jeździć dalej. Był w Żytomierzu, gdzie policjant mu zasalutował tylko dlatego że był na polskich blachach, był w Berdyczowie, gdzie kobieta chciała mu wepchnąć syna żeby go wywieźć do Polski (samego), był w Kijowie gdzie manewrował między wrakami czołgów, był w Charkowie, gdzie widział ludzi w panice uciekających do metra (czyt. schronu) podczas alarmu rakietowego, ale widział też niesamowitą dobroć ludzi rozdających ciepłe posiłki, był w pięknej Odessie, którą chętnie by zwiedził kiedy już nie będą na nią spadały rakiety zabijające w domach kobiety z dziećmi, był w Mikołajowie, gdzie widział tysiące ludzi ustawiających się w kolejkach do beczkowozów po wodę, był pod Chersoniem, gdzie w dzikiej akcji zbierał ludzi uciekających przez pole minowe, oraz w wielu innych miejscach gdzie przywiózł trochę nadziei w postaci jedzenia dla niemowląt, trochę wytchnienia w postaci morfiny lub insuliny, lub po prostu pieluchy.
Często służył po prostu jako chwilowy azyl, gdy w czternastostopniowym mrozie chowały się do niego matki z dziećmi, żeby choć na chwilę się ogrzać. Już wiem że na trzech środkowych siedzeniach pomieścić można osiem osób.
Niektóre rzeczy zostały zniszczone przez przypadek, a niektóre specjalnie. Jak na przykład plastik po prawej między drzwiami, w który całą drogę ze Lwowa mały chłopiec uderzał mówiąc (bo już nie mógł krzyczeć) „mama, mama…”. Na to kobieta która z nim jechała mówiła „przecież mówiłam że mamy już nie ma…”
Na pewno poniszczone są siedzenia. Mnóstwo łez w nie wsiąkło. Łez ludzi którzy nie będą mieli do czego wracać, albo opłakują synów, mężów, ojców, których już może nie zobaczą albo po prostu ich już nie ma. Łez ludzi którzy z bezsilnością patrzą jak gwałcą ich życie. Albo się po prostu boją.
Wasz samochód jest wyjątkowy. Przez te wszystkie historie których wysłuchał stał się unikatowy. Dbajcie o niego, traktujcie z szacunkiem. A ja się jeszcze o niego kiedyś upomnę, bo ta wojna się szybko nie skończy i trzeba będzie nieść dalej pomoc i nadzieję.”
Tomasz Hałuszkiewicz
wolontariusz Fundacji Historia Vita
Źródło: https://www.historiavita.pl
