Wiecie co, a zrobię raban.
Pojechałam do Poznania na spotkanie wytchnieniowe Stowarzyszenie Mudita – Poznań – oddział wielkopolski, żeby spędzić 40 minut przy pustym stoliku.
Wcześniej otrzmalam dwie wiadomości z zaproszeniem i informacją, że spotkanie się odbędzie (ostatnie o 16:30 dzisiaj, tuż przed spotkaniem).
Nie miałam czasu, przestrzeni i kasy na kolejny wyjazd (80km w jedną stronę), ale miałam chęć pogadać z ludźmi, którzy mają tak jak ja – mamami dzieci z niepełnosprawnościami. W tym czasie moja córka została z opiekunką wytchnieniową, a syn poszedł na noc do babci. Wymagało to organizacji.
Chce mi się ryczeć i mam dosyć. Rozumiem, że to jakiś głupi błąd, zostałam przeproszona i poinformowana, że Stowarzyszenie wyjaśni sytuację.
A jednak zostawiam tutaj ten post, bo cala ta akcja z opieką nad dzieckiem z niepełnosprawnościami usiana jest właśnie takimi słabymi momentami, że gdzieś coś nie wyszło, trzeba czekać, tłumaczyć, przeorganizować, albo jedzie się na darmo, bo ktoś czegoś nie przekazał, nie sprawdził.
I to się robi już mało śmieszne, serio.
